Anne geeft het eerlijk toe: “Het overviel me compleet. Negen maanden lang had ik me vol vertrouwen een beeld gevormd van hoe het leven met een kindje zou zijn.” Maar nog geen uur na de geboorte staan er artsen aan haar bed met een boodschap die – zo vertelt Anne zelf – haar leven verwoestte.

Anne en Johan krijgen de boodschap dat hun zoontje Felix waarschijnlijk het syndroom van Down heeft. “Ik ervoer een enorme vervreemding van alles waar ik naar uit had gezien. Mijn reactie was heel primair: ik moet hier van af! In die primaire reactie gaf ik Felix in handen van Johan. Ik kon hem niet meer vasthouden.”

De reactie van Johan is totaal verschillend. “Ik denk nooit veel vooruit. Dat kwam nu goed van pas. Ik had nauwelijks verwachtingen die ik moest bijstellen. Ja, ik wist dat er iets nieuws zou komen, maar dit syndroom maakte het in feite alleen maar nieuwer, spannender. Al durfde ik dat nauwelijks hardop uit te spreken!”

“Hoewel ik weinig verwachtingen had, had ik wél verwacht dat de komst van ons kindje met geluk gepaard zou gaan. Dát was nu heel anders. Het verdriet van Anne maakte mij óók verdrietig. Tegelijkertijd kreeg ik een mooie duidelijke taak, toen Anne Felix in mijn handen gaf: kom maar op ventje, ik ben er ook nog!”

Op dag 2 in het ziekenhuis vraagt het stel psychologische hulp, omdat ze op de overrompelende boodschap ieder zo anders reageren. Anne ervaart vervreemding. Een rouwproces om het kindje dat ze had verwacht, maar dat níet is gekomen. Ze wil weten wat het syndroom van Down behelst, om zo haar verwachtingen bij te stellen. Johan wil Felix eerst leren kennen, alsof de diagnose nog níet is gesteld. “Zolang het syndroom nog niet in zíjn wereld was, hoefde het ook nog niet in die van mij te zijn.”

De reactie van de hulpverlener is even eenvoudig als geruststellend. Ze benadrukt dat de beleving van Anne en Johan weliswaar compleet verschillend is, maar niet beter of slechter. Sterker nog: “Felix heeft baat bij beide houdingen! Het is oké. Heb vertrouwen in ieders benadering. Het komt wel bij elkaar.”

Luister hier het hele gesprek met Johan en Anne.

Tekst: Irene Sies

Beeld: Josh Willink via Pexels