“Ik heb een aantal mensen om me heen waarbij ik altijd terecht kan met mijn zorgen en gevoelens rondom onze zoon. Maar er zijn ook mensen die dichtbij me staan en die toch niet écht weten wat het allemaal behelst om een zorgintensief kind te hebben en daar ook niet of nauwelijks naar vragen.”

Ouders met een zorgintensief kind hebben vaak een ander verhaal. De omgeving herkent dat verhaal niet. Geen anekdotes die over en weer worden uitgewisseld, omdat de andere ouder dit óók heeft meegemaakt. “Meestal gaat het gesprek over wat er allemaal wél goed gaat met mijn kind. Alsof mensen graag lichtpuntjes willen zien. Terwijl ik het soms ook fijn vind om te praten over wat het allemaal van me vraagt als ouder.”

Minke -één van onze podcastmakers én moeder van een zorgintensieve zoon- merkt op dat het niet direct onwil is: “Zelfs als mensen wel wíllen, leent niet elke gelegenheid zich voor een gesprek dat verder gaat dan ditjes en datjes. Sommige mensen zie ik bijvoorbeeld vooral op verjaardagen, waar ook alle kinderen bij zijn en dan is er toch weinig ruimte.”

Een zorgintensief verhaal is óók anders omdat bepaalde thema’s steeds opnieuw terugkeren, terwijl anderen ‘verder gaan’. “Soms ben ik zelf moe van het delen van mijn zorgen en wil ik het liefst over luchtige dingen praten. Dan spreek ik mij minder uit, ook al vóel ik wel van alles.”

De behoefte die Minke heeft om gekend te worden, brengt haar er soms toe om haar gevoelens op te schrijven. Zo nu en dan stuurt ze een mail aan haar zussen. En ook met haar schoonmoeder is er een briefwisseling geweest. “Het doet mij goed te delen wat het leven met een zorgintensief kind betekent. In een brief kan ik rustig uitleggen hoe het voelt om steeds opnieuw levend verlies te ervaren.”

“Je kunt wachten tot zich een gelegenheid voordoet, of totdat mensen er naar vragen. Maar ik heb ingezien dat ik óók initiatief kan nemen om mijn kwetsbare kant te laten zien, mijn zorgen te delen. Dan hoeft er echt geen oplossing te komen. De onderlinge verbinding die ontstaat, is voor mij genoeg.”

Tekst: Irene Sies 

Beeld: pexels.com