“Als ik dan ging fietsen en ik kwam iemand tegen met een duofiets met een rolstoel voorin, dan ging ik naar huis. Dan was ik klaar voor de rest van de dag.”

Youp Bimbergen is vader van 3 kinderen. Zijn jongste kind, Mathis van bijna 3, is geboren met Tubereuze Sclerose Complex, waarbij goedaardige tumoren in het lijf groeien. Deze ziekte veroorzaakte op jonge leeftijd het syndroom van West, een ernstig epilepsiesyndroom. In de podcast van Levend Verlies vertelt Youp wat de impact van deze aandoening is op zijn gezin en op hem persoonlijk.

“Ik heb op enig moment hulp gezocht omdat ik merkte dat mijn gemoedstoestand afhing van hoe het met Mathis ging. Ik kwam er toen achter dat mijn proces een proces van rouw is. Ik moet afscheid nemen van dingen die je wel hoopt of verwacht, maar die waarschijnlijk niet gaan gebeuren.”

Fietsen is een van die dingen. Youp koestert warme herinneringen aan het fietsen samen met zijn vader; eerst achterop en later écht samen. Met zijn dochters beleeft hij ook als vader veel plezier aan fietsen. “Dat gun ik Mathis ook. Maar ik weet dat er een kans is dat hij nooit kan fietsen. Dat heeft me in het begin heel erg lam gelegd. Als ik dan ging fietsen en ik kwam iemand tegen met een aangepaste fiets, of een duofiets met een rolstoel voorin, dan ging ik naar huis. Dan was ik klaar voor de rest van de dag, omdat dat me zo raakte.”

“Ik had het allemaal zo anders voor ogen. Het beeld om dat niet met Mathis te kunnen beleven, deed zo’n pijn. En het doet nog steeds pijn.” Toch heeft Youp inmiddels een manier gevonden om beter met die pijn om te kunnen gaan. “De pijn mag er zijn, het mag me raken. Maar daarna stel ik mezelf de vraag: ‘wat kunnen we wél?’” Zo fietsen we inmiddels samen met de bakfiets met lekker weer en genieten daar allebei van.

“Ik heb niet zo lang geleden zijn eerste loopfiets gekocht. Weliswaar een driewieler. Hij gaat er op zitten en weet hoe het stuur werkt. Ik weet niet of hij er ooit op zal fietsen. Maar dat maakt niet uit.”

Beluister het hele gesprek met Youp hier.

Tekst: Irene Sies 

Beeld: Yan Krukov via Pexels.com