“Dag dag!” Mijn zoontje van 11 maanden zwaait naar de buurman, die in de tuin staat te schuren. Zwaaien is Abels nieuwe hobby. Hij zwaait naar zijn broers. Hij zwaait naar zijn zus. Hij zwaait naar het portret van iemand in de krant. En vandaag zwaait hij naar de buurman.

Tussen onze tuinen staat geen schutting. Er staan alleen wat lage planten. Het is dus niet moeilijk voor Abel om de buurman te spotten. En hop, daar gaat zijn handje. Ik geloof zelfs dat hij er iets bij zegt: “da, da!”

De buurman stopt met schuren. Hij zwaait vrolijk terug. En op het eerste gezicht lijkt er helemaal niets bijzonders aan dit tafereel. Toch voel ik me wat ongemakkelijk. Ons buurmeisje van 5 heeft namelijk nog nooit naar ons gezwaaid. Laat staan dat ze “da da” heeft gezegd.

Zo vanzelfsprekend en alledaags als dit tafereeltje is in mijn ‘gewone gezin’, zo bijzonder zou het voor mijn buren zijn, als dit in hún tuin zou plaatsvinden.

Opeens voel ik het schuren. En ik vraag me af of het bij de buurman net zo schuurt. Zal ik mijn zoontje laten stoppen met zwaaien? Moet ik mijn gewone geluk verbergen? Wordt het toch tijd voor een schutting?

Gelukkig weet ik van mijn buren dat ze -net als wij- geen schutting willen. Het houdt onze buren-relatie open. Letterlijk en figuurlijk. Hun dochter kan gewoon onze tuin binnenlopen. En mijn zoontje mag vrolijk naar de buren zwaaien.

Ook al zal dat soms even schuren…

 

Tekst: Irene Sies 
Foto: Pexels