IK BEN EIGENLIJK HEEL GELUKKIG. Deze uitspraak komt van Nicole van den Dries-Luitwieler. Ze is moeder van een dochter van 17, die door cerebrale parese functioneert op het niveau van een kind van anderhalf. Nicole vertelt openhartig en bijzonder positief over haar leven met een ernstig meervoudig beperkt kind: “Ik ben eigenlijk heel gelukkig.” Maar dat gelukkige gevoel is er niet altijd geweest..
“De eerste jaren na de geboorte van Yrsa waren een heel heftige emotionele reis. In eerste instantie was ik in shock. Ik wilde ontkennen dat er iets was. Zodra de diagnose was gesteld, ervoer ik veel tegenstrijdige emoties. Ik was een stuiterbal die op en neer ging tussen hoop en vrees.”
Vanuit haar werk heeft Nicole al veel ervaring met kinderen met een beperking. “Ik kende het doemscenario, maar ik dacht ‘als we maar héél hard gaan werken, gaat Yrsa zich vást wel ontwikkelen.” Naast die hoopvolle gedachten, zijn er in de eerste jaren ook heel zwarte periodes. “Ik heb gedacht: ‘ik wil dit kind niet, ik word nooit meer gelukkig.'”
“Ik was in die eerste jaren heel ingewikkeld voor vriendinnen. Ik wilde steun, erkenning. Maar als mijn vriendinnen dat gaven, wilde ik óók laten zien dat het goed ging. Dat Yrsa een ontzettend leuke meid was. Ik wist zelf niet wat ik nodig had.”
Als Nicole nu terugkijkt, zou ze levend verlies omschrijven als een medaille met twee kanten. “In de eerste jaren heb ik veel aandacht gevraagd voor het negatieve. Daar voelde ik me soms heel schuldig over. De laatste jaren vraag ik juist veel aandacht voor het positieve. Voor de mogelijkheden. Daar krijg ik soms kritiek op. En terecht. Want ook dát is maar één zijde van de medaille.”
Het inzicht dat levend verlies twee kanten heeft, geeft Nicole de mogelijkheid gelukkig te zijn. “Je mag verdriet voelen, terwijl je gelukkig bent. Ik dacht altijd dat dat niet kon. Maar ik weet nu: ik ben eigenlijk heel gelukkig. Ook als ik soms verdrietig ben, ben ik nog steeds gelukkig.”
Benieuwd hoe Nicole die ‘keerzijde van de medaille’ heeft kunnen ontdekken? Luister hier het hele gesprek met Nicole.
Tekst: Irene Sies
Foto: RUN 4 FFWPU via Pexels
