Een diagnose is de vaststelling van een aandoening. Grote kans dat jij het moment nog goed kunt terughalen, dat de diagnose van jouw kind werd gesteld. Wat deed dat toen met jou?

In aflevering 38 van de podcastserie Levend Verlies vertelt moeder Astrid over de impact die de diagnose van haar oudste zoon (een taalontwikkelingsstoornis) op haar had: “Dat moment vergeet ik nooit meer. Ik klapte volledig dicht, stapte in de auto en vroeg me af: wat heb ik eigenlijk gehoord? Eenmaal thuis ben ik gaan googelen en kwam de klap. Je wilt als moeder het beste voor je kind. Je wilt het liefst een geplaveid pad. Als je hoort dat er drempels en kuilen in die weg zitten, dan doet dat zeer.”

De diagnose dat je kind een beperking heeft, kan allerlei effecten hebben. Een diagnose geeft vaak richting aan de behandeling van je kind en kan helpen om de verwachtingen die jij en anderen van je kind hebben, bij te stellen. Het maakt vaak een einde aan de onzekerheid over de afwijkende ontwikkeling van je kind. Maar de zekerheid dat de zorgen om je kind van blijvende aard zullen zijn, komt daar wel voor in de plaats en is niet minder zwaar. Bovendien komen er met de diagnose allerlei verschillende scenario’s in beeld, die opnieuw onzekerheid geven.

“Een diagnose is niet alleen een diagnose voor je kind, maar ook een diagnose voor jou als ouder,” vertelt Astrid. Op het moment dat zij ook bij haar tweede kind de diagnose TOS kreeg, was de confrontatie niet minder groot dan de eerste keer. “Elke diagnose doet iets met jou als ouder. Hoe klein of groot die diagnose ook is, het is altijd weer een moment waarop je als ouder pijn ervaart. De diagnose drukt ook een stempel op mij als ouder. Ik ben voor altijd de ouder van twee kinderen die iets hebben. Kinderen waar mensen vragen over stellen. Het kan mij het gevoel geven: we hebben dus geen gewone kinderen. Ik weet dat dit gevoel misschien niet terecht is, maar het gevoel ís er wel en het mag er zijn.”

Wat deed de diagnose van jouw kind met jou?

Luister het hele gesprek met Astrid en Inge hier.

Tekst: Irene Sies
Beeld: ninikvaratskhelia_ via Pixabay.com