De zoon (33) van Arthur Veen is hoogbegaafd. Hij heeft een groot wiskundig inzicht, fotografisch geheugen en fijnzinnig taalgebruik. Maar zijn autisme maakt ook dat hij moeite heeft zijn dagen in te vullen en voor zichzelf te zorgen. Dat lukt ook niet binnen de woongroep, die mede door zijn ouders is opgericht. Arthur vertelt over de verschillende lagen levend verlies die hij ervaren heeft: afscheid van de toekomstdromen voor zijn zoon, afscheid van het geluk voor zijn zoon, afscheid van hoop op een betere toekomst. En het onder ogen zien van zijn eigen machteloosheid daarbij.

Je moet je erbij neerleggen dat het leren accepteren en aanvaarden en omarmen nooit ophoudt.
Dat je iedere keer weer als je een fase hebt gehad, een nieuwe fase krijgt.
Dat je daarin geduld moet hebben met jezelf.