‘Ik profileer me graag als gewoon. Gewoon Irene.’
Aan het woord is Irene Sies, het 3e lid van het podcastteam. ‘Ik ben gewoon moeder. Van gewone kinderen. Door mijn blog Gewoon Irene is ‘gewoon’ mijn handelsmerk geworden. Maar voor mijn intro op de Levend Verlies-site vond ik dit woord niet passend. Zijn andere kinderen dan ongewoon?’
Samen met Edith en Minke volgt een zoektocht naar woorden. ‘Heb ik gezonde kinderen? Ja zeker, maar kinderen met een beperking zijn niet per sé ongezond. Heb ik kinderen zonder beperking? Dat klinkt wat arrogant.’ Als Minke oppert dat Irene kinderen heeft zonder extra zorgbehoefte, reageert Edith: ‘Irene’s kinderen zijn hoogbegaafd. Die hebben óók extra zorg nodig.’ Onverwacht voelt Irene de tranen opwellen.
‘Ik weet nog hoe een therapeut het ons uitlegde: “Jullie kinderen hebben zó’n afstand tot het gemiddelde IQ, dat bij een zelfde afstand naar beneden geen enkel mens zou vinden dat je kind in het regulier of speciaal basisonderwijs zou thuishoren. Van jullie kinderen wordt dit wél verwacht.”’
Eén van haar kinderen werd op 6-jarige leeftijd depressief. ‘Dat was een afschuwelijke tijd. Voor hem én voor ons. De wereld was te groot voor zijn jonge hoofd.’ Haar andere kind sloeg een klas over. ‘Soms lijken mensen jaloers. Maar het betekent óók dat ze straks met 10 jaar alleen naar de middelbare school in de stad verderop moet fietsen.’
Toen Irene vorig jaar verhuisde, begon de zoektocht niet op Funda, maar op school. ‘Waar in Nederland stond een school voor onze kinderen zónder wachtlijst? Gelukkig hebben we zo’n plekje gevonden. Maar dat het droomhuis er vervolgens bij ingeschoten is, daar mag ik van mezelf niet over klagen.’
Voor Levend Verlies wil Irene een verbinding leggen tussen haar gewone gezin en gezinnen met levend verlies. Maar is haar gezin wel zo gewoon? ‘Ik ben de laatste die hoogbegaafdheid een beperking noemt. En mijn zorg is compleet anders dan de zorg om emb-kinderen. Maar als ik me als ‘gewone moeder’ wil verbinden met gezinnen met levend verlies, moet ik wellicht eerst erkennen dat ik helemaal niet zo gewoon ben. Mijn eigen pijn en verlies onder ogen kom. En die opwellende tranen niet wegslikken, maar gewoon eens laat lopen.’